Dokładnie nie wiadomo, kiedy zaczęto budować kapliczki. Według jednej z wersji, nazwa „kapliczka” wywodzi się od łacińskiego wyrazu "cappa ", czyli płaszcz. Prawdopodobnie chodzi tu o płaszcz św. Marcina, który przechowywany był w specjalnej celi - pomieszczeniu wewnątrz niewielkiego kultowego budynku o charakterystycznych kształtach, zwanym właśnie "kaplicą".
    W Europie pierwsze wzmianki pochodzą z II poł. IV w. - św. Ambroży mówi o nich jak o miejscach kultu. Sobór z VI w. w miejscowości Agda zatwierdził zgodę na odprawianie przy nich nabożeństw. Według innych badaczy duży wpływ na chrześcijańskie kapliczki miały pogańskie obiekty kultowe. 
     Kapliczki, podobnie jak krzyże, także stawiano na skraju miast lub wsi, na rozwidleniu dróg, przy cmentarzach, w miejscach objawień lub ważnych wydarzeń.
  W maju przy kapliczkach śpiewano pieśni; w wielu miejscowościach tu odprawiano nabożeństwa majowe, aż do czasu wybudowania kościoła.
   Kaplice służyły jako schronienie przed burzą i upałem, były miejscem odpoczynku dla pielgrzymów, którzy zatrzymywali się przy kapliczkach,  śpiewając  Litanię Loretańską, pieśni maryjne lub pieśni związane z kultem danej kapliczki. Kiedy pielgrzymka wyruszała ze wsi, odprowadzano ją aż do figury za wsią. Powitanie pielgrzymów w parafii odbywało się natomiast przy pierwszym krzyżu na terenie parafii.
    Kapliczki i krzyże miały chronić przed zarazą, morowym powietrzem, pożarem i powodzią. Obecnie, wieszane na drzewach, chronią je przed wycięciem.

Strona została przygotowana na konkurs "Ocalić od zapomnienia" organizowany przez UMZ